May Day

Hava enfes. Nasıl olmasın ki? Mayıs'tayız. Baharın en harika ayı. Herkesin içinde rahatlık var. Hayvanlar mutlu. Hatta kuşlar ötüyor, ağaçlar yemyeşil. Canlıların hepsi üremeye vermiş kendini. Cafélerin hepsinin kapıları ardına kadar açılmış, dışarıya masalar yerleştirilmiş. Müşterilerin ayaklarının arasından kediler geçiyor. Sokakta çocuk sesleri dolaşıyor. Dondurmalar yeniyor, meyveler tadlarının en güzel olduğu mevsimde.

Bu harika ayın ilk günü bugün. Herkesin yıl içinde beklediği tarihlerden biri. Ama nedeni bu harika olayları kutlamak değil. Bugün 1 Mayıs, İşçi Bayramı.Yataktan kalkarken bunu bilerek uyanıyorum. Kazancı Yokuşu'nda oturduğum için. Ama gerçek Kazancı Yokuşu değil benim oturduğum yer. Herkesin bildiği, Kanlı Mayıs'ın Kazancı Yokuşu değil. Gerçek Kazancı Yokuşu artık Osmanlı Yokuşu olarak geçiyor. Onun paralelindeki sokaksa benim oturduğum 'temiz' ve 'yeni' Kazancı Yokuşu. Karanlık tarihe çekilmiş bir kamuflajın tam göbeğinde uyandım bugün.

Düşündüğüm ilk şey bugünün hiç de olaylı geçmeyecek olduğuydu. Geçemezdi ki... Bu harika sabah... Odamın içine dolan güneş. İçimi ısıttı. Salona gittim. Mehmet ordaydı. Bütün camlar da açık. Geçen sene olduğu gibi camımızda patlayacak gaz bombaları yoktu demek ki! Harika. Belki en sonunda bayram nasıl kutlanır, öğrenmişti birileri. Evet, kulağa fazlaca saf geldiğini biliyorum. Ama bu o kadar saf ve temiz bir bahar sabahıydı ki... Ona uyum sağlamamak mümkün değildi benim için.

Ama Mehmet sokağın girişini polisin kapattığını ve kimsenin ordan çıkamadığını söyledi. Şok olmuştum. Kendi hapishaneme baktım. Evimden, sokağımdan çıkamıyordum. Neydi bu şimdi? Kim, hangi hakla beni evime kilitliyordu? Ve neden? 1 Mayıs olduğu için mi? Kendi bayramlarını istedikleri gibi Taksim Meydanı'nda kutlaya o adamlar, bugün hangi cürretle işçilerin, o sokağın gerçek sahiplerinin kendi bayramlarını kutlamasını engelleyebiliyorlar? Sözde bizi koruyacak olanlar, nasıl ellerinde silahlarla özgürlüğümüze böyle kolayca müdahale edebiliyorlar?

Mehmet gitti, babam uyandı hemen ardından. Televizyonu açtık. CNN Türk'te haberleri izlemeye başladık. Taksim'in her yeri sanki savaş bekleniyormuş gibi abluka altına alınmış. Sloganları, pankartlarıyla gelen insanların karşısında silahları, kalkanları, panzer ve gaz bombalarıyla polisler. Gerçi insanlar gelemiyor ki hiç bir yere. Veya gidemiyorlar. Ursula LeGuin insanları içeri kapatmak ve dışarıda bırakmanın aynı şey olduğunu söyler. Hepimiz hapis olmuşuz, copları ve tüfekleriyle polisler de gardiyanlarımız. Kaçış ihtimalinden korkuyorlar. Ama elimize kaçmaktan başka şans da vermiyorlar. O sokakları inşa eden insanların oraya ayak basmasını engelliyorlar. O da yetmezmiş gibi DİSK'in önünde yapılan eylemleri de engelliyor ve bir de DİSK binasına göz yaşartıcı gaz sıkıyorlar. (ki bu en kötüsü de değil. Bir de Şişli Etfal Hastanesinin acil bölümü nasibini aldı bu gaz bombalarından.)

Ama başarılı oldular. Kimse Taksim'e gidemedi. Gitmeyi deneyip de başarısız olmadılar en acısı. Gitmekten vazgeçtiler. Gerçi şaşırdığımı da söyleyemem. DSP otobüsünün tepesinden açıklama yaptıklarını unutmamak gerek.

Bütün gün evde kalamadık. Arka sokaktan Cihangir Caddesindeki Baykuş'a gitmek üzere ayaklandık. Mavi şeytanlara baktım aşağı inince. Sanki piknikteymiş gibi oturmuşlar bizim sokaklarımıza. Keyiflerine bakıyorlar. Ne hakla benim Taksim'e çıkmamı engelledikleri bir kez daha aklıma geliyor ister istemez.

“Kendimi hiç de güvende hissetmiyorum” diyorum babama. “Tam tersine... Ellerindeki o silahlarla her an, her hangi bir şeyi bahane ederek saldırabilirler bana.” Baykuş'a varıyoruz. Cihangir caddesi güvenli. Polis yok.

Dışarıya oturuyoruz. Kahvaltı söyleyip kedi seviyoruz. Her şey iyi güzel derken bir grup eylemcinin sesleri duyuluyor. Ilk görünen dalgalanan kara bayraklar. Evet, anarşistlerin yolu buraya düşmüş. Eh... Su akacak bir yatak bulur kendine. Polislerin olmadığı bir yer elbet bulacaklardı. Sokakta ıslıklar ve destekle karşılandılar. Yanımda babam “Tamam da. Sıkışacaklar burada” dedi. Evet. Cihangir Caddesi güvenli. Ama çıkışı değil.

Fazla zaman geçmedi. Hemen karşıdaki merdivenlerden gaz yükseldi. Herkes koşuşturmaya kaçmaya başladı. Biz de içeri girdik.

Şimdi de dükkanın iç tarafında oturmaya zorlanmıştık.

Taksim Meydanı'na çıkan bütün yollar tıkalı, İstiklal Caddesi'ndeki gruplara sık sık gaz bombası sıkılmakta. Gerçi polislerden göremiyoruz eylemcileri. Koyu mavi-beyaz renkleri hakim her yere. Sıkı yönetim var sanki.

Kuşlar daha fazla ötemiyorlar çünkü tepemizden geçen helikopterler korkutuyor onları. Çocuklar koşturduğu zaman anneleri engelliyor onları eylemcilerin sesi duyulduğunda. Ama eylemcilerden korumak için değil, onları takip eden polislerden korumak için. Bakan Çelik 1 Mayıs olaysız geçtiği için sevindiğini belirtiyor. Evet. Tabii ki bir kaç kişinin biber gazından bayılmasının bahsini yapamaz. Emekçilerin bayramlarını istedikleri gibi kutlayamadığından da bahsedemez. Olaysız öyle mi? Bu baskı bir olay değilse ne? Bu baskı büyük bir şiddet değilse ne?

Kaldırım taşlarını yerlerinden söküp polislere fırlattılar. “Kaldırımların altında toprak var.” Bunun üzerine 'provakatör' dendi onlara. Ne hakla? Slogan attıkları her yerde üzerlerine gaz sıkan sen ne hakla onlara provakatör dersin? Bilmiyorlar mı eğer orada polisler olmasaydı olaysız bir şekilde günün biteceğini. Tabii ki biliyorlardı. Bu kadar açık bir şeyi görmemek mümkün mü? Amaç da bu değil mi zaten. Onların kaldırım taşlarını fırlatmasını istiyorlar. Ki, 'bakın görün. Iyi ki ordaydık. Daha kötü şeylerin olmasını engelledik' diyebilsinler. Daha sonra büyük bir yüzsüzlükle çıkıp, sanki vahşetin nedeni eylemcilermiş gibi suçlamalarını sunabilsinler. Ve sonra bu faşizmin kanıtı olarak, kimseye kendi sesini çıkarma hakkını veremesinler.

Paranoya taklidiyle, baskı uygulayan bu insanların artık barajın taştığı zamanki öfkesini yaşama zamanı geldi. Etki ve tepki dünyanın kanunudur. Ve uzun zamandır tepkilerimiz bastırılıyor. Öfke gittikçe artıyor. Her gün yeni bir göz açılıyor. Uyanış hızlanmalı. Her şey apaçık ortada. Sadece bakmak gerekli.